بیست و هفت سال پیش، مقارن عصرگاه 7 تیر 1366، خلبان‌های تحت امر دیکتاتور وقت بغداد، با بی‌اعتنایی به ابتدایی‌ترین موازین اخلاقی و انسانی، جنگنده‌های خود را به جنگ‌افزار‌های شیمیایی مسلح نموده، مردم غیرنظامی شهر زیبای سردشت را آماج بمب‌های زندگی‌سوز و خانمان‌برانداز کردند، تا ده‌ها شهروند بی‌گناه سردشتی در یک دم از نعمت حیات بی‌بهره گردند و چشم‌ها، ریه‌ها، قلب‌ها ، پوست‌ها و در نهایت روان‌های صدها و هزاران تن دیگر برای همیشه درگیر تبعات مشقت‌بار آن اقدام غیرانسانی شوند.

گویا این ویژگی همه دیکتاتور‌هاست که همزمان عطش قدرت و عطش خون دارند؛ اگرچه زمامدار وقت عراق، در فرایندی ذلت‌بار، بازداشت، محاکمه و اعدام شد، اما در فقدان حرکت جدی و هدفمند نخبگان،‌ نیرو‌های مدنی و قاطبه شهروندان، خطر بازتولید دیکتاتور همواره جدی خواهد ماند.

بسترسازی برای اندیشه تساهل، مدارا، پرهیز از خشونت و محوریت اصل دگر‌پذیری به مثابه جزئی اصیل از فرهنگ اجتماعی می‌تواند بخشی از راه‌کارهای ضروری برای جلوگیری از تنش ها و درگیری‌ها در آینده حیات بشری باشد.

روایت دگرناپذیرانه از تعلقات هویتی اگر به گفتمان و سلوک زمامداران، نیرو‌های اجتماعی و عامه مردم راه‌یابد، تکرار حوادثی نظیر آنچه امروز متأسفانه در عراق و سوريه جریان دارد، دور از ذهن نخواهد بود.

جماعت دعوت و اصلاح ایران ضمن گرامیداشت یاد جان‌باختگان بمباران شیمیایی سردشت و آرزوی شفا برای مصدومان و صبر و شکیبایی برای مردم این نخستین شهر قربانی بمباران شیمیایی، امیدوار است سال یادهای آتی در سردشتی توسعه‌یافته تر و با عنوان جهانی "شهر صلح و آشتی" گرامی داشته شوند.

روابط عمومي جماعت دعوت و اصلاح ايران

1393-04-07